Karin Bruers, cabaretière en voormalig mantelzorger, is host vanavond. Met een onmiskenbaar Brabants accent en een flinke dosis humor betrekt ze de aanwezigen bij het programma. Ze confronteert met mededogen. Zo ook richting Renee, (66 jaar), die zorgt voor haar inwonende moeder. "Mijn vader sukkelde, en ik zorgde. Toen hij overleed, begon mijn moeder te kwakkelen. Ik ben enig kind: dat heeft als voordeel dat er geen ruzie komt over de erfenis. Maar als nadeel dat alle zorgtaken op mijn schouders rusten." Karin stelt dat je zeven personen nodig hebt om eenzaamheid te bestrijden. Maar Renee schudt haar hoofd: "Toen ik nog werkte, had ik er 500. Nu slechts een paar. Kwestie van control/alt/delete en morgen weer een nieuwe dag."

Karin leest een stukje voor uit haar boek, dat ze schreef over de zorg rondom haar moeder met Alzheimer. "Geloof me, als iemand met dementie iets verstopt, dan is het ook echt onvindbaar!" De aanwezigen lachen: de sfeer is warm en vertrouwd. Samen wordt naar een fragment uit de documentaire Moeder aan de Lijn gekeken. Dan 'vertrekt' iedereen weer naar zijn of haar breakout-room, samen met de gespreksleider, voor een diepgaande discussie over wat het betekent als je voor iemand zorgt.

Na de laatste breakout-sessie vraagt Karin een van de aanwezigen. "Rob, enige man naast huisdichter Lars vanavond: wat vond je van deze bijeenkomst?" Hij antwoordt zonder nadenken: "Ik besef nu dat ik onderaan de ladder sta. Dat er veel schrijnendere situaties zijn dan die van mij. Dat heeft impact. Op dit moment is er geen overload, ik heb de zaken op orde. En ben vastbesloten om daar alert op te blijven het zo te houden."

Karin sluit af met een dankwoord aan alle betrokkenen. "Fijn dat jullie er waren vanavond. Dank voor jullie inbreng, voor je tips en adviezen aan elkaar. We zijn elkaars medicijn. Wees er kwistig mee!"