Eric Corton verwelkomt hen en licht het programma toe: deels plenair met z'n allen, deels in groepjes met anderen in soortgelijke situaties. Over de vraag hoe het met hèn gaat, in plaats van degene voor wie ze zorgen. En wat hen kracht geeft, of juist kost. 

Jacqueline gaat plenair het gesprek aan over haar zorgsituatie, die pittig is, en in grote lijnen vergelijkbaar met die van Eric. Er is veel herkenning: in de pijnlijk scherpe, maar ook in de glimlach oproepende momenten. Eric: "Mijn vader weet niet meer wie mijn moeder is. Maar hij is wel stapelverliefd op haar. Weer! Zo mooi."

In de groepjes wordt verder gepraat, afgezonderd van andere oren en ogen. Als Willempje de gespreksleiders appt dat ze iedereen gaat uitnodigen weer naar de plenaire ruimte te komen, krijgt ze meerdere reacties: "Nog heel even, nog even doorpraten onder elkaar." 

Na afloop wordt de aanwezigen gevraagd om kort te reageren op deze bijeenkomst: 

  • Mooi om hiervan deel te hebben uitgemaakt!
  • Vandaag is een van mijn luikjes opengegaan en hebben dingen weer een plekje gekregen.
  • Top bedankt. Super mooi om te doen.
  • Gaf kracht en steun in weer door te gaan en tips om balans te behouden.
  • Allemaal in dezelfde boot en zichzelf beetje vergeten.
  • Verhelderend , ondersteunend, herkenning, relativerend, prettig, ik ben niet alleen.
  • Wat fijn dat Zuyderland dit voor ons regelt. Complimenten!

En daar sluiten wij ons graag bij aan. Dank voor de samenwerking en je aanwezigheid.