"Verrassend hoe snel je een intiem gesprek hebt."

Alle aanwezigen schieten in de lach: het ijs is gelijk gebroken. Op de een of andere manier lukt het onze technicus Willempje niet om Joke netjes rechtop in beeld te krijgen via Zoom. "Geeft niks, hoor", zegt Joke. "Ik zie en hoor jullie, en dat is het belangrijkste." Willempje steekt haar duim omhoog: we gaan van start. 

Het eerste fragment roept gelijk al herkenning op: de dokter die Karin uit de documentaire vraagt hoe het met haar gaat. Bijna onbewust wordt antwoord gegeven met een update over de zorgvrager. Jezelf mantelzorger noemen, het is zo confronterend. Een van de aanwezigen zegt: "We wilden er zelf ook niet aan. Pas toen de verpleegster bij een onschuldige operatie vroeg hoe lang mijn moeder al vasculaire dementie had, kon ik het niet langer negeren. Ik knakte gewoon."

Naast heftige ervaringen, worden ook mooie momenten gedeeld: "Degene voor wie je zorgt, wordt aan jou toevertrouwd. Dat is waardevol en daar mag je best trots op zijn." Anderen knikken: ze herkennen de situatie. "Het is heel verleidelijk om de slachtofferrol op te pakken. Maar je bent slachtoffer van de omstandigheden, niet meer dan dat. Je moet jezelf goed in de gaten blijven houden, anders gaat het fout."

De tijd vliegt voorbij. Lars, de huisdichter, leest een aantal gedichtjes voor die hij tijdens de bijeenkomst heeft gemaakt. De aanwezigen ontvangen deze binnenkort samen met de goodiebag via MEE Mantelzorg. Als Eric tot slot vraagt om een reactie, gaan meerdere handen omhoog. Renate: "Verbazingwekkend hoe gemakkelijk en snel je een intiem gesprek hebt, en hoe warm de ruimte is om je emoties te tonen. Dank jullie wel voor deze bijeenkomst!" 

En als iedereen als afscheid naar de camera zwaait, zegt Eric "Lars, morgen zien we elkaar online bij de meet-up in Friesland. Zullen we digitaal samen rijden?" Het gelach van de aanwezigen is het laatste dat we horen, terwijl we op de knop 'einde bijeenkomst' drukken. <click>